Iedereen die mijn blogs al wat langer leest, weet dat mijn lieve moeder regelmatig de trigger is om een blog te schrijven. Ik heb namelijk een moeder die niet veel van mij begrijpt (wat voor mij inmiddels 100% oké is) en op onbewaakte momenten haar zorgen uit, inclusief haar (ongezouten) mening over mijn leefwijze.
Zo had mijn moeder laatst in de krant een artikel gelezen over de nieuwe koers bij de Politie en wetende dat het ooit mijn wens was om bij de Politie te werken zei ze, toen ik haar aan de telefoon had:
‘Als jij morgen gaat sollicteren bij de Politie dan heb je overmorgen een dijk van een baan!’
‘Maar, mam. ik wíl helemaal geen dijk van een baan bij de Politie’.
‘Maar kind, het wordt tijd dat jij stopt om op andermans zak te teren en een stevig fundament legt voor je verdere leven!’ Het waren haar letterlijke woorden.
Ik woon namelijk al bijna 5 jaar in huizen van iemand anders, zonder dat ik daar heel veel geld voor hoef te betalen en mijn moeder laat al langer doorschemeren dat ze daar toch wat moeite mee heeft, maar zo letterlijk had ze het tot nu toe nog niet tegen me gezegd.
Op dit moment woon ik in het geweldige vakantiehuis van mijn beste vriendin Joyce en vanuit mijn perspectief voel ik juist enorme dankbaarheid omdat ik hierdoor veel ruimte ervaar om me te focussen op onze business en ik me even niet bezig hoef te houden met het zoeken naar een woonplek. Daarnaast is onlangs het verlangen ontstaan dat ik graag wil wonen op een plek waar wij ook kunnen werken (dus met een grote trainingsruimte) en ik VOEL juist dat ik er op mag vertrouwen dat die plek op mijn pad zal komen, precies op het moment dat het de bedoeling is. En dat ik tot die tijd heerlijk mag genieten van het mooie huis aan zee waar ik nu verblijf.
Voor mijn rationele moeder is dit een onbegrijpelijke manier van leven waarin ze ook van mening is dat ik onvoldoende verantwoordelijkheid neem voor mijn leven.
Ik daarentegen voel me 100% verantwoordelijk voor mijn leven, waarbij ik me volledig laat leiden door mijn intuïtie en leef ik in het volledige vertrouwen dat alles op het juiste moment op zijn plek valt.
We hebben allebei een eigen waarheid en dat is helemaal oké. Ik merk dat ik niet meer geraakt wordt door de waarheid van mijn moeder en ik ga vol vertrouwen mijn eigen weg. Een weg die ik kan lopen omdat ik de afgelopen jaren juist een enorm stevig FUNDAMENT heb gebouwd, waardoor ik blindelings op mezelf durf te vertrouwen en me niet meer van de wijs laat brengen als mijn moeder daar totaal anders over denkt.
