Onlangs was ik naar Engeland voor een lowbudget roadtrip. Ik had voor € 210 euro een vliegticket, inclusief huurauto gekocht en ik zou in een week tijd vier losse vriendinnen gaan bezoeken die momenteel allemaal in Engeland wonen. Ik zou dus veel in de auto zitten.
Ik had het druk gehad de dagen ervoor en ik kwam redelijk moe aan op Luton Airport.
Eenmaal aan de balie van het verhuurbedrijf werd ik uitermate vriendelijk ontvangen door twee aantrekkelijke mannen. De een was een medewerker, de ander de manager. Mannen met een neus voor vermoeide reizigers aan wie ze nog wat kunnen verdienen dus na een geroutineerde ‘small-talk’, deden ze een mooi aanbod om mijn auto te upgraden naar een automaat. Ik wist dat ik veel kilometers ging maken en rij graag een automaat, maar die paste bij het boeken niet in mijn voornemen om lowbudget op vakantie te gaan.
Eenmaal aan de balie ging ik wel mee in hun beeld dat het ‘heel verstandig’ zou zijn om een automaat te huren, zeker als ik zoveel in de auto zou zitten. Tevens was de automaat die ze voorhanden hadden een Audi A3, waarbij het afsluiten van een verzekering toch echt aan te raden was, wist de manager me te overtuigen. Het wisselen van een lekke band kostte immers gauw 300 pond en voor 19 pond per dag kon ik dat risico helemaal afkopen.
Ik had wel in de gaten dat dit niet helemaal de bedoeling was dus ik gaf aan dat het op deze manier allemaal niet meer heel low budget was. Na dat gezegd te hebben kreeg ik nog een forse korting op de verhuurprijs en uiteindelijk zei ik ‘JA’. De manager verdween naar achteren.
‘My Body Says NO’
Maar op het moment dat ik mijn creditcard door de machine haalde en ik even de ruimte had om te voelen wat deze situatie met me deed, kon ik maar één conclusie trekken: dit voelt niet goed!
Ik voelde een dikke knoop in mijn maag en impulsief zei ik: ‘I have to cancel the deal. My body says ‘NO’ and I know that I have to listen to my body’.
Voor mij inmiddels normale taal, maar de man achter de balie keek mij met grote ogen aan alsof ik gek was geworden. ‘Kan je lijf praten dan?’ Maar toen hij zag dat ik het meende stond hij op en zei: ‘I go to the manager and see what I can do’. Binnen een minuut was hij terug en bood aan om de upgradekosten volledig te laten vervallen, als ik wel de volledige verzekering zou nemen. Voor de tweede keer zei ik ‘JA’.
Mijn conclusie: ik had ‘NEE’ moeten zeggen …
Toen ik de volgende dag zeven uur in de auto zat van Oxford naar het Lake District (zie foto’s: waanzinnig mooi gebied) ontkwam ik er niet aan om de situatie van de vorige dag eens goed onder de loep te nemen en me nog eens af te vragen of ik nou zo blij was met deze deal? Ik zag vooral heel helder hoe er dankbaar gebruik wordt gemaakt van het moment waarop ik als vermoeide reiziger aankom om de gehuurde auto af te halen en hoe je verleid wordt om vanuit ‘angst’ in zee te gaan met allerlei verzekeringen. En ik kon helder zien hoe dat in de wereld dagelijkse praktijk is. Ik kwam tot de conclusie dat ik ‘NEE’ had moeten zeggen tegen de hele deal, want dat was feitelijk de boodschap van mijn lichaam.
Je lichaam helpt je, maar dan moet je de signalen niet negeren …
En zoals bij mij gebeurde, gebeurt het met iedereen. Als je in een situatie komt waar je eigenlijk niet in wilt zitten, dan geeft je lichaam duidelijke signalen en de kunst is om die niet te negeren. De knoop in je maag, druk op je borst, een dichtgeknepen keel: het zijn allemaal signalen van je lichaam die je iets willen zeggen: vermoedelijk om je er aan te herinneren dat je gewoon ‘NEE’ kunt zeggen.
Maar ja … ik had ‘JA’ gezegd
Oké, bij een volgende keer zou ik ‘NEE’ zeggen, maar nu ik toch ‘JA’ had gezegd besloot ik die week enorm te genieten van die dikke auto onder mijn kont waar lekker het gas op kon … en uiteindelijk heb ik 1600 km gereden en was het wel heel relaxed dat er niet geschakeld hoefde te worden op al die kronkelweggetjes door Wales …
Kost wat … heb je ook wat …
Empower yourself … you are needed!
L(i)EFS
Anselma en Esmeralda
