JUST TRY IT – Challenge
Welkom op alweer de 3e dag van de JUST TRY IT – Challenge!
Hoe is het na vier challenge-inzichten met jouw spirit? Heb je de oefeningen gedaan en ervaren wat dit met jouw spirit doet? Weet dat het leven een proces is en om progressie te maken is oefenen nou eenmaal een onvermijdelijke stap. En met oefenen maak je ook fouten maar dat is juist de bedoeling van oefenen. Juist door de dingen die niet goed gaan en de pijnlijke confrontaties leer je het snelst. Maak het dus niet te zwaar en wij zeggen daarom nog steeds: JUST TRY IT!
Vandaag gaan we aan de slag met boosheid. Een thema waar jij vast ook iets mee hebt. Dat kan in allerlei vormen; dat je vaak boos bent, dat je merkt dat je eigenlijk steeds je boosheid aan het onderdrukken bent of misschien heb je wel een enorm oordeel op boosheid en vind je het vooral een zinloze emotie die meer kwaad dan goed doet. Laat je verrassen hoe je je boosheid kunt gebruiken om de spirit weer terug te krijgen in je leven.
INZICHT 5 – Gebruik boosheid als signaal voor onverwerkte pijn
Als we boos zijn richten we heel vaak onze energie naar buiten, omdat een ander (of een situatie) deze boosheid getriggerd heeft. Onder boosheid zit heel vaak pijn die nog niet voldoende verwerkt is. Als je boos wordt, zie dit dan als signaal om naar binnen te keren en als je inderdaad kan voelen dat dit te maken heeft met pijn uit het verleden besluit dan iets met deze pijn te doen. Hoe minder de pijn hoe meer de energie kan stromen en hoe meer spirit je krijgt in je leven. Als je wilt, bekijk dan onze gratis videoserie ‘Helen vraagt om LEF’.
Opdracht 5
Wanneer ben je voor het laatst boos geweest en als je nu terugkijkt, kun je het dan relateren aan niet verwerkte pijn uit het verleden?
Een voorbeeld: je bent boos omdat je partner een fijn contact heeft met een vrouwelijke collega. Als je eerlijk bent tegenover jezelf, dan zit hier nog pijn uit een eerder huwelijk waarin je man een affaire heeft gehad met een ander. Pijn die je niet eigenlijk niet goed verwerkt hebt.
We vinden het super wanneer je je reactie met ons wilt delen onderaan deze pagina.
INZICHT 6 – Gebruik boosheid als signaal dat je voor jezelf op mag komen
Boosheid kan ook een signaal zijn dat iemand over je grenzen is gegaan of je geraakt heeft in jouw waarden. Als je deze boosheid voelt is het heel krachtig dat je voor jezelf leert opkomen en duidelijk maakt je het niet eens bent met de gang van zaken. Niet vanuit een boze energie, maar vanuit een krachtige energie vol spirit. Dit is de spirit van Durga. Je zult verrast zijn wat het in relaties doet als je voor jezelf leert opkomen en de Durga in jou op gaat staan.
Opdracht 6
In welke situaties merk je dat je het lastig vindt om voor jezelf op te komen? Is dat op je werk tegenover je baas en je collega’s of juist bij je moeder of thuis bij je partner en je kinderen? Delen is al heel helend en een eerste stap om meer voor jezelf op te komen en zo de spirit weer terug te brengen in je leven. We zijn benieuwd naar je reactie!
Prachtige inzicht 6, dit inzicht raakt me. Ik heb deze link nog nooit gelegd
Mooi Usha, gebruik je boosheid echt als signaal om voor jezelf op te komen, je bent het waard!
Nu die Durga zit er bij mij goed in hoor, maar vindt het lastig nog steeds als ik het gevoel heb niet gezien te worden, ik laat dan zeker mijn boosheid zien, Als mijn zoon zegt ach zit je weer op je nagels te bijten, je bent ook zo een slachtoffer, ja dan wordt ik razend ik heb hem dan ook de deur geopend en gezegd op te sodemieteren. helaas vernedert en beledigt hij nogal eens, in ieder geval naar mij, na de boosheid naar hem toe vraag ik me dan wel af waarom ik toch steeds zo boos op hem wordt, ik wil zo graag dat hij van mij houd, maar het lijkt er niet in te zitten. het gaat dan voornamelijk over waarde, het gevoel niet gewaardeerd te worden en dat raakt me wel in mijn kern, weggegeven en nog steeds niet erkend blijft maar pijn doen en inmiddels ga ik weg op plekken waar ik me niet thuis voel, vroeger moest ik dat allemaal maar aankunnen, want mezelf bewijzen hoe sterk ik was en vooral niet kwetsbaar, tegenwoordig huil ik regelmatig als er iets te huilen valt, Mijn zoon die me niet in zijn leven toelaat dan zeg ik tegen mezelf het is zoals het is , dat doe ik met meer zaken en dan wordt het leven vanzelf draaglijk, alhoewel ik natuurlijk ook mijn kwetsbare dagen heb, maar ook die mogen er zijn, ik geloof inmiddels dat pijn en verdriet ook bij het leven horen, maar dat er ook geluksmomenten zijn en die probeer ik te vermenigvuldigen door dankbaarheid, zelfs voor de dingen die ik moeilijk vind en die als lessen te aanvaarden.
Lieve Yolanda, wat je beschrijft met je zoon is duidelijk nog een situatie waar sprake is van onverwerkte pijn. Je wordt nog razend en daarmee uit je alle boosheid richting de ander, maar besef je dat hij niets anders is dan een externe aanleiding die jou triggert op onverwerkte pijn. Weet dat jij de sleutel bent tot een goede relatie met wie dan ook, al snap ik dat je nog in zoveel lastige patronen zit dat het moeilijk is om deze zin ook meteen realiteit te laten worden. Maar volgens mij ben je goed bezig. Je doet niet voor niets mee aan deze challenge en je bent al mooi aan het werk met dankbaarheid en dat is een hele belangrijke! Daardoor merk je al dat de spirit een beetje terugkomt in je leven.
Zelf word ik niet snel boos, maar een paar maanden terug voelde ik een enorme boosheid opkomen. Weer een voorbeeld met mijn lieve dochtertje 🙂 Het was haar eerste echte tantrum en ik wist niet wat haar, noch mezelf, overkwam. Zo kende ik haar helemaal niet. “En ik moest dit, en ik mocht niet dat”…ze wou schoppen en spugen… Ik was al verbaasd toen ik de boosheid voelde opkomen, omdat dit zo’n zeldzaam gevoel voor mij is, maar helemaal toen ik de neiging kreeg haar uit onvermogen een klap te willen geven. Ik schrok hier ontzettend van!
Ik haalde diep adem. Relativeerde. Ik pakte een kussen en vertelde haar dat ze daarop mocht slaan. Ik deed de deur van de wc open en vertelde haar dat ze daarin mocht spugen. “Gooi het er maar uit lief”, zei ik. “Ik ben een beetje verdrietig dat je mij nu de schuld geeft, maar ik ben niet boos op je. Als je er klaar voor bent en er open voor staat, zit ik op de bank om je een knuffel te geven.” Enorm lastig vond ik het, om haar niet te meer te kunnen helpen dan dit uit te laten razen. Ik mocht haar, van haar, niet aanraken en niet aankijken. Ik mocht niets zeggen…Zo jong, en dan al zo hard voor zichzelf…ik gun haar zoveel meer mildheid – al heb ik deze gave zelf pas de afgelopen jaren weer leren toepassen 😉
Nu kom ik bij inzicht 5: wat mij hielp bij het relativeren, is dat ik inderdaad herkende dat mijn boosheid niet op haar gericht was. Het was voor het eerst dat ik haar biologische vader in haar herkende. Dit bracht mij terug naar de periode van mijn zwangerschap, toen ik nog probeerde om om te gaan met zijn woede-uitbarstingen. “Emoties uiten”, noemde hij het. En ik was hier (volgens hem) uiteraard overgevoelig voor vanwege de zwangerschap. Wat ik van hem allemaal niet mocht zeggen of doen. In elke zin gebruikte ik wel een verkeerd woord. Wat hij allemaal eiste en opdrong. Terwijl ik probeerde om begrip te tonen voor zijn stress, want ja zo’n zwangerschap komt als een shock als je elkaar net kent en condoom + pil hebt gebruikt. Ik wou heel graag dat we als volwassenen goed door 1 deur konden gaan – in het belang van die kleine. En ook deels uit angst voor het alleenstaand ouderschap (wat me trouwens reuze mee valt). Ik voelde mij in de steek gelaten.
Nadat ik mij dit allemaal besefte, ben ik mijn gekwetste deel gaan troosten. De boosheid en het verdriet gaan erkennen. Van mezelf even ‘zwak’ mogen zijn, na jaren van vechten voor haar en mezelf, door deze gevoelens toe te geven en mij hieraan over te geven. Thuis, in pyjama op de bank, met bak chocolade-ijs naar chick-flicks kijken 🙂 Ik heb dit moment op die manier zowel serieus genomen, als speels benaderd. Al klinkt het nu alsof het allemaal veel makkelijker is geweest, dan dat het daadwerkelijk was. Natuurlijk borrelt er nog steeds borrelt af en toe wat op. Het mag er zijn.
En v.w.b. inzicht 6: blijkbaar was het voor mij makkelijker om deze boosheid, en dit verdriet, op te laten komen tegenover mijn dochtertje i.p.v. destijds tegenover hem. Nu zijn we alweer ruim 3 jaar verder en worden ondertussen zijn aanvragen tot rechtszaken e.d. gelukkig afgewezen, waarbij ik de complimenten krijg voor mijn geduld met hem. Dat ik nooit ben meegegaan met zijn woede. Ik word niet meer gezien als de overbezorgde moeder, die maar wat roept vanuit gekwetstheid. Zijn ware aard wordt nu gezien, door zijn eigen acties. Het heeft me dus ook gediend, dat ik destijds niet ben opgegaan in die boosheid. Hij weigert nog steeds langs te komen en mijn dochtertje kent hem dus ook niet. In zijn ogen blijft hij het ultieme slachtoffer. Ik heb ook wel met hem te doen en hoe moeilijk hij het zichzelf maakt, maar ik zie het niet meer als mijn verantwoordelijkheid om zijn hulpverlener te zijn. Ik ben gaandeweg eveneens het verschil leren inzien tussen gezonde en destructieve boosheid. Gaan inzien dat er uberhaupt zoiets is als gezonde boosheid (mindful communication – susan chapman).
Ik blijf bij mezelf en mijn intuïtie. Op die manier lukt het mij om zoveel mogelijk in het nu te leven en met aandacht bij mijn dochtertje te zijn. Hij zal altijd welkom blijven – zodra hij ons vanuit rust en liefde leert benaderen (!). Ik zal mijn dochtertje altijd gaan ondersteunen wanneer vanuit haar een behoefte/wens ontstaat om haar vader te leren kennen.
Wat een prachtig verhaal en wat een spirit klinkt daar in door, Saranisa. Je wordt al beloond doordat je niet mee bent gegaan met het eog- gedrag (lees is onbewust) van je ex en dat je vanuit je essentie bent blijven staan; met liefde en geduld … en hoe knap dat je je dochter uit laat razen als ze in haar woede aanval terecht komt. Moeilijk maar zo krachtig hoe je dit beschrijft. Ik hoop dat veel vrouwen je inspirerende verhaal lezen! Dank voor het delen.
Hoi Saranisa! Wat leuk om jou hier ook tegen te komen! En wat een prachtig inspirerend verhaal, bedankt voor het delen@ Lieve groet van Erica (Gewijde Reis).
Wow respect voor jou , Saranisa! Wat een mooie inzichten heb je en wat ben jij een fijne moeder voor je dochter!
WoW Saranisa, een krachtig verhaal van een krachtig en heldere vrouw. Respect!
Wauw…prachtig om te lezen. Je bent echt een sterke vrouw. Je dochter zal trots op jou zijn.
Lastig om voor mezelf op te komen als ik bang ben om iets kwijt te raken.
Hai Linda, de angst om iets (voor mij vaak contact met de ander) kwijt te raken herken ik.
Onderstaande mijn inzichten over deze angst:
Namelijk, In de jaren heb ik voor mezelf gemerkt dat ik mezelf kwijtraak wanneer ik inzicht 6 niet gebruik.
Want: Ik raak mezelf kwijt wanneer ik compromitteer uit angst de ander kwijt te raken. Ik zeg dan geen nee of geef geen grenzen en wensen aan, communiceer niet wat voor mij van waarde is.
In al die dingen was (en in mindere mate is) een neiging om me stil te houden. Want ik wilde de ander / deze baan etc bijv niet verliezen. Van binnen werd ik daar ernstig ongelukkig, en boos uiteindelijk ook van. (Een boosheid die ik dan uiteindelijk toch op de ander ging richten omdat ik de ander verweet dat ik me zo rot en niet gezien in mijn behoeftes voelde. En dan werd ik een oncontroleerbaar vuurspuwend, verwijtend draakje (en soms nog word hoor): inzicht 5, de pijn van zelfverlies ahw en alle herinneringen aan een verleden waar mijn grenzen niet gerespecteerd werden, zoals ik in mijn Ja doen maar Nee voelen nu mezelf en mijn eigen grenzen op die momenten ook niet respecteer).
Dus ja, mijn lessen zijn gegaan over het gegeven dat ik beter iets (of de ander) kwijt kan raken, dan dat ik mezelf kwijt raak. Met mezelf heb ik het een leven te doen ?. En ik respecteer nu erg graag mijn grenzen en vooral leef ik graag die dingen die voor mij van waarde zijn.
Nu ja, en spannend is het altijd wel op het speelveld vh leven. Hoewel ik ook zie dat me niet werkelijk meer iets kan gebeuren (zolang Ik er zelf maar bij ben).
En: helder, die tweedeling: onverwerkte pijn & voor je grenzen en waarden opkomen. Bedankt!
Ohhhh Divya, ik ben zo blij met jouw reactie. Die is heel inspirerend voor anderen. Want het gaat inderdaad vaak om de keus: raak ik mezelf kwijt of iets of iemand anders. En veel mensen raken nog steeds zichzelf kwijt (heb ik ook gedaan) totdat je beseft dat als je bij jezelf blijft, je de dingen die niet meer goed voor jezelf zijn als vanzelf leert loslaten en dat er dan ruimte komt voor een leven waarin jij én jezelf kan zijn én er ook nog allemaal mooie dingen gebeuren. En ja spannend blijft het maar als je zover bent dat je deepdown ook beseft dat je eigenlijk niets kan gebeuren, zolang je bij jezelf blijft, dan kan het grote genieten van het leven beginnen. TOP, dank voor het delen.
Lieve Linda, hier zit dus de sleutel. Omdat we bang zijn iets kwijt te raken durven we het niet maar de realiteit is dat we juist dingen kwijtraken als we NIET voor onszelf opkomen. Deze zin heeft mij ook altijd heel erg geholpen: ‘Je verliest wat je vasthoudt en je krijgt want je loslaat’. Je zult verrast zijn wat de Durga voor spirit met zich meedraagt. In inzicht tien kom ik hier nog op terug. Want in essentie gaat het om de keuze: durf je te kiezen voor liefde of laat je je leiden door de angst.
Hoi Saranisa! Wat leuk om jou hier ook tegen te komen! En wat een prachtig inspirerend verhaal, bedankt voor het delen@ Lieve groet van Erica (Gewijde Reis).
Volgens mij ben ik redelijk goed in contact met mijn pijn en kan ik goed voor mezelf opkomen. Wat ik moeilijk vindt is dit op een rustige, respectvolle, waardige, positieve manier te doen. Ik reageer vaak vanuit irritatie of boosheid op een heftige manier. En daarmee bereik ik iemand niet. In tegendeel, ik stoot iemand af (prive) of men neemt me niet serieus (werk). Het is niet zo erg als ik nu schrijf. Ik heb daar veel in geleerd en kan aardig doseren. Maar het kan nog veel beter. Dus doseren in reageren vanuit mijn Durga, dat is mijn uitdaging!
Inzicht 5: als er niet naar mij omgekeken of geluisterd wordt, als ik niet gezien word. Ik voel dat eerst als overweldigend verdriet, dan volgt piekerperiode en boosheid, angst legt me lam, woede mobiliseert me. Ik vind t wel lastig om t onderscheid te maken tussen de boosheid van 5 en 6 , want bij 6 voel ik ook die onrechtvaardigheid dat idd krachtige durga gevoel van te moeten opkomen voor dat wat juist is: heb ik heel sterk. Soms miss zelfs wel te veel dan slaat t om in altijd fel en strijdvaardig de wereld en de mensen tegemoet te treden: het mag soms ook wat zachter, meer liefdevol ipv uit strijd en ego gelijk willen halen🙈
Mooie inzichten waar ik aan ga werken! Wel lef nodig idd
Als ik aan mijn meest recente boosheid denk: nieuwjaarstraditie is dat het stamgezin ( ouders zijn overleden) om beurten bij iem thuis met zijn/ haar gezin bij elkaar komt op eerste zaterdag van t jaar. Dit nu 10 jaar op rij en de gezinnen groeien gestaag waardoor het nu al gaat om ongeveer 35 personen, er zijn 3 kleinkinderen onderweg. Ik vind dat niet meer te doen om dat thuis te organiseren maar ook niet leuk omdat de neven en nichten elkaar nooit zien en op deze manier faciliteren wij ( broers en zussen) hun jaarlijkse ontmoeting onder t kom van one big family . Een zus merkte op dat degene die aan de beurt is dan een zaaltje kan huren: int gebied waar zij wonen is dat voor prikkie mogelijk: waar ik woon wordt dat een dure aangelegenheid waar ik niet voor kies.
Ik ben altijd t zwarte schaap en worstel enorm met thema: erbij horen verses eigenheid, ws zal ik het toch weer zijn die dit ter discussie ga stellen, mijn broers en zussen voeren t braaf uit en zien geen probleem, zo lijkt t. Dus miss ben ik ook de enige met een probleem
wanneer een ouder van een kind waar ik voor zorg een grens voor mij heeft bereikt door situaties te vertellen die niet kloppen maak ik mij echt boos
wat ik doe is, ik zeg niets meer, ik loop weg, ik stop met de zorg voor dit kind en zijn ouders
Ik mocht vroeger nooit boos zijn, ik heb ook niet geleerd hiermee om te gaan dus zeg ik maar niets meer en loop weg, ik vind het lastig om voor mezelf naar deze ouder voor mezelf op te komen, te zeggen hoe het zit, ik raak dan geëmotioneerd en kom niet uit mijn worrden