Enige tijd geleden waren Esmeralda en ik bij de theatershow van haar goede vriendin en singer/songwriter Marjolein den Adel in een supercute theaterzaal in Rotterdam. Esmeralda assisteerde Marjolein die avond en vroeg mij ‘s middags of ik ‘s avonds bij de ingang wilde helpen met de kaartverkoop. Nou, dat vond ik wel leuk en zo werkte ik daar die avond en hoorde bij de ‘crew’. Bij die crew waren ook Shwan en Mustafa. Twee sprankelende jongens in een hartenpak die chocolaatjes uitdeelden aan de bezoekers van die avond.
Marjolein vertelde tijdens haar show dat zij die jongens had ontmoet in de trein en dat zij toen ook gratis chocolaatjes uitdeelden aan mensen in ruil voor een glimlach.
Na de voorstelling vroeg ik aan Shwan waarom zij dat deden. Hij vertelde dat zij in 2000 naar Nederland waren gekomen als Iraakse vluchtelingen en Nederland zo dankbaar waren voor de mogelijkheden die ze hadden gekregen. De mogelijkheid tot het volgen van een opleiding en het vinden van een baan. Uit dankbaarheid reizen zij met de trein door het hele land en delen chocolaatjes uit in ruil voor een glimlach. En het mooie is dat zij hebben ervaren dat door hun gebaar mensen daarna ook met elkaar in contact kwamen.
Toen deze prachtige Shwan dit verhaal vertelde, stroomden ineens de tranen over mijn wangen (ok, ik heb weinig filter op het laten stromen van mijn tranen) omdat ik zo geraakt was door dit mooie verhaal.
En ik was zo verrast. In eerste instantie ging ik ‘gewoon’ naar een theatershow, zonder specifieke verwachting en toen ik naar huis liep, had ik een glimlach van oor tot oor en voelde ik mij vanbinnen vervuld door deze bijzondere avond. Ik voelde heel sterk hoe goed het is om er op uit te gaan en je te laten verrassen door het leven. Laten we zorgen dat we meer van dit soort verhalen delen met elkaar. Het maakt de wereld weer een beetje mooier, met een diepe buiging voor Shwan en Mustafa.