Elf vrouwen ontmoeten elkaar op Schiphol, nog wat onwennig en een tikkeltje gespannen, want… er staat hen een mooi avontuur te wachten.
’s Avonds in Marrakech: de heftigheid van regen, donkere mannen op straat, veel drukte, veel gehassel. De volgende ochtend lopen we in de Medina, nog voor de drukte en we worden hebberig van al het moois dat de Medina te bieden heeft.
Het voelt als vakantie!
We vertrekken in de bus richting Ouarzazate met de intense ervaring van Marrakech al in de pocket. Die avond leert de groep elkaar wat beter kennen; er is oprechte aandacht voor elkaar en het is duidelijk waar deze groep – zo divers en toch zo hetzelfde – voor komt: rust, ruimte, tijd voor zichzelf.
De volgende dag wordt de groep wat stiller. We komen dichter bij de woestijn en dat voelt wat spannend. We lunchen in een dorpje dat zo in een Western geplaatst kan worden en onderweg genieten we ontzettend van al die prachtige natuurverschijnselen, als de sprookjes van 1001 nacht. De Efteling, maar dan echt. Dieper richting het zuiden maken we in een dorpje dat alleen uit lemen huisjes lijkt te bestaan kennis met het Dromedary Team. De woestijntocht begint.
Zodra je op de kameel zit of er naast loopt en er geen bereik meer is (de telefoons gaan uit) gaan we stuk voor stuk allemaal ín de ervaring. Iedere dag dat we lopen en in de woestijn zijn, raakt het thuisfront verder weg, zijn we steeds meer met elkaar echt ín de woestijn, ín dat moment. En door de rust en de ruimte die ontstaat, komt iedereen op welke manier dan ook dichter bij zichzelf. We doen sharings om van elkaar te weten hoe het gaat. We zijn 24 uur in stilte en dat lukt wonderbaarlijk goed. Sommigen zijn superblij als de 24 uur voorbij zijn, voor anderen had het nog 24 uur kunnen duren. De sisterhood verstevigt zich. Mensen verbinden zich met elkaar door de gekste dingen; gek doen in het zand, lachbuien die je vooral met die ene hebt, weten hoe het met je poep is, diepgaande gesprekken die je anders naar je leven laten kijken, je laten verwonderen door prachtige verhalen die mensen vertellen. We zijn geroerd en ontroerd. Als we om ons heen kijken, moeten we onszelf soms in de armen knijpen en volgen soms ineens spontaan tranen van… tja waarvan? Geluk? Intensiteit? Verdriet? In de woestijn maakt dat niet uit. Als het stroomt, stroomt het. De woestijn is zó mooi; dit is geen foto, we staan er zelf middenin. We doen veel rituelen om stil te staan bij dit moment, bij de intentie waarmee je de woestijn in ging, om een ademsessie in te luiden en er ontstaan spontaan nieuwe rituelen. We voelen ons beschermd door de Marokkaanse gids (Aziz), de kok (Ali) en de kamelendrijvers én de kamelen. We proberen een band op te bouwen met de kamelen, maar dat is niet zo gemakkelijk. Die beesten zijn zo oké met alles wat er is, dat ze zich weinig aantrekken van onze pogingen er wat speciaals van te maken.
En zo, terwijl we dieper de woestijn in zakken, in de ruimte en de rust én de enorme vertraging, voelen we weer wie we werkelijk zijn, wat we werkelijk te doen hebben, komt er ruimte voor nieuwe verlangens en voelen we vriendschap voor elkaar.
De zon lacht ons de hele dag toe, ’s nachts hebben we een extra kamelendeken nodig, want het is koud. Make-up laten we voor wat het is en we worden steeds meer één met de natuur. Precies zoals ons leven is bedoeld.
Op de terugweg naar Marrakech beseffen we ons hoe bijzonder deze ervaring is. Ontberingen? Nee! Zwaar? Nee! Diepgaand: jazeker en met zoveel lichtheid en liefde. Ik zie glunderende, genietende gezichten. En ja… ook steekt de angst op: hoe houden we dit vast? Wat als we weer thuis komen in een overprikkelende maatschappij waar weer van alles van ons wordt verwacht? Maar we weten: je kan altijd terug naar deze ervaring en ook in je huidige leven ruimte creëren om weer te voelen wie je werkelijk bent en waar je werkelijk wilt zijn. Hier wordt bevestigd wat we al weten en hoe moeilijk ook: essentieel zijn de toverwoorden: RUST, RUIMTE en VERTRAGING. Deze woorden en deze inspiratie nemen de elf vrouwen mee.
Insjallah…
